saya akan berusaha untuk membahagiakan hati saya sendiri mulai saat ini.

kawan-kawan saya kata, friend will always be there for me.
saya pun rasa macam tuh.
awak rasa macam mana?

kawan-kawan saya kata, friend should forgive and forget.
saya pun rasa macam tuh.
awak rasa macam mana?

kawan-kawan saya kata, just forgive you.
saya pun rasa macam tuh.
awak rasa macam mana?

kawan-kawan saya kata, just forget about what you have done.
saya pun rasa macam tuh.
awak rasa macam mana?

kawan-kawan saya kata, you are not a good friend.
saya pun rasa macam tuh.
awak rasa macam mana?

kawan-kawan saya kata, you are not worth for a friendship.
saya pun rasa macam tuh.
awak rasa macam mana?

kawan-kawan saya kata, just forget about you.
saya pun rasa macam tuh.
awak rasa macam mana?

kawan-kawan saya kata, just hate you.
saya pun rasa macam tuh.
awak rasa macam mana?

kawan-kawan saya tanya, "do you love the person?".
saya terus diam.
saya tatau nak jawab apa.
sebab saya tak rasa apa-apa.
saya buntu.
saya keliru.
saya kelu.

tapi, saya harap masih berbaki sedikit rasa dalam hati saya untuk diri saya sendiri.
sebab saya tanak percaya awak lagi.
dan saya yakin saya tidak akan percaya awak lagi.
sebab awak, saya turut tidak percayakan diri saya sendiri.
sebab awak, saya turut rasa betapa sakitnya hati.
sebab awak, saya lebih selesa bersendiri.

terima kasih, awak.
sebab buat saya macam neh.
i will always remember how "important" i WAS to you.

p/s :